Sunday, May 13, 2007

อับเดทชีวิตของผม

ไม่ได้เข้ามาเขียนซะนาน ไม่รู้แฟนๆยังตามมาอ่านกันอยู่หรือเปล่าหนอ จนแล้วจนรอดก็ตัดใจจากบล้อกเกอร์ ไปอยู่มัลติพลายไม่ได้ซักทีนะครับ ก็คงต้องอยู่ที่นี่กันต่อไปครับ

เรื่องที่จะอับเดทในวันนี้มีหลายเรื่องดังนี้ครับ

ผมกำลังจะเป็นแคนดิเดท (ภาษาไทยเรียกว่าอะไรนะ ผู้เข้าชิงตำแหน่งรึเปล่า) ที่ถูกจับตามองเป็นพิเศษ ในการเป็นผีเสื้อตัวต่อไป
มันสร้างความสับสน และกังวลใจให้ผมเป็นอย่างมาก ชนิดที่ว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในช่วงหลายปีมานี้เลยทีเดียว
เมื่อมีคนท้าทาย ผมก็ต้องแข่งกันหน่อยละ
แต่จะสำเร็จมั้ย แข่งครั้งนี้เดิมพันสูงเหลือเกิน
ถ้าสำเร็จก็เสมอตัว แต่ถ้าล้มเหลว นี่ ไ่ม่อยากคิดเลยครับ

วันนี้เป็นวันหมั้นของเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ซึ่งผมยังตอบตัวเองไม่ได้ซักทีว่า ทำไมผมต้องรู้สึกไม่ดีด้วย ไม่ดีเพราะว่า ผมสงสารชะตากรรมของตัวเองที่ยังไร้คู่ หรือว่า ผมเสียดายโอกาสต่างๆ ที่ผ่านมาในชีวิตกันแน่ จนรู้สึกต้องไปหาเพลงมาปลอบใจกันหน่อย ไปเจอเพลงนี้มา

ใช่ฟ้าบันดาล ให้เธอเป็นคู่ของพี่
ฟ้าสร้างให้น้องพี่นี้ รักมีเพียงชั่วหวานชื่น
พี่แสนรัก แสนห่วงและหวงทุกคืน
ขอให้รักรวยรื่น เหมือนรักพี่เถิดดวงใจ
ด้วยเขาเป็นเพื่อน ร่วมคำสาบานของพี่
น้ำใจเขานั้นช่างดี สมที่จะครองน้องได้
อย่าได้คิดและห่วงพี่นะดวงใจ
จะขอเจอะกันชาติใหม่ ชาตินี้พี่ต้องขอลา
พี่มีกรรม ทำไว้แต่ปางก่อน
จึงได้ตามมาย้อน ให้พี่จากกานดา
เธอทั้งสอง เปรียบเหมือนดั่งดวงดารา
ควรแล้วที่เกี่ยวกิ่งฟ้า อย่าโน้มลงมาจะหมองไหม้
ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์
น้ำสังข์จะหลั่งลงพลัน ด้วยมือพี่หลั่งรดให้
ไปสู่เรือนหอ ที่เฝ้ารอรับดวงใจ
ชาตินี้พี่จำจากไกล สู่แดนแห่งรสพระธรรม

++ ดนตรี ++

ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์
น้ำสังข์จะหลั่งลงพลัน ด้วยมือพี่หลั่งรดให้
ไปสู่เรือนหอ ที่เฝ้ารอรับดวงใจ
ชาตินี้พี่จำจากไกล สู่แดนแห่งรสพระธรรม


แต่ผมไม่ได้จะไปบวชนะครับ มันรู้สึกแบบว่าจะชอบก็ไม่ชอบ จะรักก็ไม่รัก รำคาญดีแท้ความรู้สึกแบบนี้ นึกถึงคำพูดของดากานดา ในเรื่องเพื่อนสนิท "แกมาบอกอะไรป่านนี้" ขึ้นมาทันที

ก็คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าอวยพร ให้โชคดีนะครับ แล้วก็ช่วยดูแลให้ดีหน่อยนะครับ เพราะคนๆนี้เคยร้องไห้เพราะความรักมามากเหลือเกิน เมื่อได้ตกลงแล้ว ก็ต้องดูแลให้ดีจากนี้จนตลอดไปด้วยครับ

เขียนแล้วตื้นตันตัวเอง กลัวเค้ามาอ่านเจอ แต่ว่าไม่เขียนก็อึดอัดใจ ไม่รู้ว่าคนอื่นๆ ที่เคยเป็นแบบผมนี่วันนี้ที่ไปงานเค้ารู้สึกอย่างนี้หรือเปล่า หรือว่าเค้าไม่คิดอะไรแล้ว เรามันคิดมากเอง