ยังก้ะเรื่องจริง

อ่านซะก่อนที่จะสายเกินไปกับคุณ-:- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ทุกวัน...ฉันต้องตื่นเช้า เข้างานแปดโมง วันนี้..ก็เหมือนเคย แต่เมื่อคืนฉันทำงานจนดึก ตื่นสาย.. อารมณ์ตอนนั้น..โมโหตัวเองมาก ที่ลืมตั้งนาฟิกาปลุก ( โดนเจ้านายด่าแน่ๆ ) แม่มาเคาะประตูห้อง ..." ตื่นหรือยังลูก หกโมงแล้ว " ฉันหงุดหงิดมาก .........." โธ่!!..." " แล้วทำไมแม่ไม่ปลุกหนูให้เร็วกว่านี้!!...ล่ะ " " เนี่ย..ดูซิ..หนูไปทำงานไม่ทันแล้ว!!.." " วันนี้..มีประชุมด้วย..โอ้ยยย!!..เซ็ง.." " แม่ทำข้าวต้มให้หนูอยู่ เมื่อคืนเห็นนอนดึก " " อยากให้กินอะไรร้อนๆ หน่อย..ก่อนไปทำงานนะลูก." "........ แม่ไม่ต้องมาพูดเลย.." " ไม่กง..ไม่กินมันแล้ว " ........ แม่จับแขนฉันเบาๆ...ก่อนเดินออกจากห้องไป พอฉันอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จก็ ลงมาข้างล่าง แม่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว " " กินข้าวต้มกับแม่ก่อนนะลูกนะ แม่รอหนูอยู่ " " หนู.....ไม่กิน!!" พูดเสียงห้วนๆ...โดยที่ ไม่มองหน้าแม่ แล้วเดินออกมาจากบ้านทันที. -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- .... ถึงที่ทำงาน..... " ไม่รู้หรืองัย!!...ว่าวันนี้มีประชุม!! " " แล้วรายงานอยู่ไหน!!" ยกมือไหว้ .. " ขอโทษค่ะพี่ "...- - ' รีบส่งรายงานให้อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน "เออนิ..พี่เลื่อนประชุมไปเป็น 10 โมงนะ.." " แล้วช่วยช่วยไปหาอะไรให้พี่กินหน่อยสิ " " .. ได้ค่ะพี่ ....." วิ่งเข้าห้องครัว หยิบโจ๊กกึ่งสำเร็จรูป รีบ .รีบ รีบๆ...เติมน้ำร้อน ..ว๊า!!..น้ำร้อนลวกมือ "... มาแล้วค่ะพี่ โจ๊กร้อนๆ เลยค่ะ...." ออกจากห้องประชุมเกือบเที่ยง แม่โทรมาจากบ้าน " เมื่อเช้า....หนูวางผ้าเช็ดหน้าไว้ตรงไหนลูก " " แม่หาในตะกร้าไม่เจอ จะเอาไปซักน่ะ " ".... หาไม่เจอก็ไม่ต้องซักหรอก " " หนู....จำไม่ได้ คงโยนไว้ที่ไหนน่ะแหละ " "เมื่อเช้าหนูรีบ ....... " " ไม่เป็นไรลูก แล้วเย็นนี้..กลับกี่โมง..มากินข้าวกับแม่นะ " " .....ยังไม่รู้หรอกแม่ ว่างานเสร็จเมื่อไหร่ " " ยังงัย.....แม่กินไปก่อนเลยแล้วกัน ไม่ต้องรอ ....." วางหูโทรศัพท์.. แล้วก็...ก้มหน้า ก้มตาทำงาน เอาใจเจ้านาย ..... " เอ!!.. พี่วางบัญชีรายชื่อลูกค้าทิ้งไว้แถวนี้มั่งรึเปล่า.." "ไม่รู้ไปลืมไว้ที่ไหน....หาไม่เจอ" "... ไม่เป็นไรค่ะพี่ เดี๋ยวหนูช่วยหา" " พี่ลงไปทานข้าวเถอะค่ะเที่ยงกว่าแล้วนะคะ " .. หา หา หา... หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ โธ่..พี่ขา ก็พี่มาทำหล่นไว้ใต้เก้าอี้ในห้องประชุมนี่นา... โอย !!.... เที่ยงครึ่งแล้ว ลงไปกินข้าวไม่ทันแน่ๆ ไม่เป็นไร..บะหมี่ซักห่อพออิ่มก็แล้วกัน "....พี่คะ เจอแล้วนะคะ" " พี่ทำหล่นไว้ที่ห้องประชุมค่ะ" " อ้าว..เหรอ " ...รับเอกสารคืน ไม่มีแม้แต่ขอบใจสักคำ แต่ฉันกลับปลื้ม ที่ทำให้เจ้านายพอใจได้ ใกล้เลิกงานแล้ว.. รีบกลับบ้านไปนอนดีกว่า " เออนิ... ช่วยแก้งานตรงนี้ให้พี่หน่อยนะ" "เสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะพี่เลย.." " พี่กลับก่อนละ.." " ว่าแต่ว่า เราน่ะมีธุระอะไรรึเปล่า" " คงต้องกลับช้านิดนึงนะวันนี้" ... ยิ้มรับ... " ไม่มีธุระอะไรค่ะพี่"... - -' " เดี๋ยวหนูพิมพ์ให้เลยค่ะ" โทรหาเจ้านายตอนเกือบทุ่ม ".. พี่ขา..หนูแก้ไข และตรวจทานเรียบร้อยแล้วค่ะ" " หนูวางไว้บนโต๊ะนะคะ.... " - -" -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- ...........................................กลับถึงบ้าน..... " กลับดึกจังลูก... จะอาบน้ำก่อน หรือ กินข้าวก่อนล่ะ ?? " ....เงียบไม่มีเสียงตอบ... ไม่มีรอยยิ้ม.. " มา.. มา แม่ช่วย " แม่รวบของจากมือฉันไปวางบนโต๊ะ "..หนูเหนื่อยมากเลยแม่ " " หนูอยากนอน " ..กำลังจะเดินขึ้นห้อง .. ...มือถือดังขึ้น... " ฮัลโหล..สวัสดีค่ะ.เจ้านายเหรอคะ..มีอะไรรึเปล่าคะ" " อ๋อๆ !! ไม่ยุ่งค่ะ เดี๋ยวหนูรีบจัดการให้เลยค่ะ" กุลี กุจอ...เปิดคอมพิวเตอร์ .. " เจ้านายคะ.. เรียบร้อยแล้วค่ะ.." " อ้าวแม่.หายไปไหน ในครัวไม่มี ห้องนอนไม่มี " ..แม่นั่งอยู่หลังบ้านเหงาๆ.คนเดียว และก็ร้องไห้.. แม่แอบร้องไห้ .. เพราะฉันสินะ ฉันทำให้แม่ต้องร้องไห้ แม่..ดูแลฉันมาทั้งชีวิต เป็นห่วงฉัน รักฉันมากกว่าใครๆ แต่..ฉันตอบแทนได้สาสม..เหลือเกิน ฉันเริ่มทบทวน.. เจ้านายคนที่ให้เงินเดือนฉัน ..................กับ................... แม่ผู้ที่ให้ความเป็นคนแก่ฉัน.. เพื่อประจบสอพลอเจ้านาย ฉันทำร้ายผู้ให้กำเนิดได้เพียงนี้เชียว!..หรือ " แม่!!..หนูขอโทษ "... -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- ใคร??.... เคยเป็นแบบนี้บ้าง ........... แม่มีเพียงคนเดียว...นะครับ. ^^ คนเดียวจริงๆ.. ทำดีกับท่านไว้เถอะครับ... สิ่งที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด...มักเป็นสิ่งที่เราคิดว่ามันไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่ เพราะสิ่งที่เราเห็นอยู่ทุกๆ วัน เราเลยคิดอยู่ว่าเราก็ต้องเห็นอยู่แบบนั้นต่อไป ไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งที่สำคัญ ไม่เคยเห็นแม้แต่ค่า .และจะมีสักกี่คนที่เห็นว่าเป็นสิ่งสำคัญ เหมือนกับการที่เราเห็นหน้าใครอยู่ทุกวัน คน ๆ นั้นค่อยวิ่งตามเราอยู่..และวิ่งตามเรามาตลอด ใส่ใจเราอยู่ทุกๆ วัน ทุ่มเท และทำดีกับเรา เราก็มักจะเห็นแค่ว่า..ใครคนหนึ่ง กำลังทำอะไรที่ดู งี่เง่า..น่ารำคาญ จนวันหนึ่งถ้าเราสูญเสียคนๆนั้นไป แล้วเพิ่งจะมานึกเสียใจเอาตอนหลัง ต้องการเรียกร้องให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม มันจะไม่สายไปหน่อยหรอ ?..ที่จะทำแบบนั้น หรือบางทีเราก็อาจจะรู้สึกว่าดีใจ ที่ได้มีชีวิตที่ปราศจาก..ความน่าเบื่อ...ความรำคาญ แต่จะมีใครที่เคยรู้สึก และรับรู้ถึงความรู้สึกอันนั้น และจะมีสักกี่คนที่เข้าใจความรู้สึกของคนที่เป็นผู้ให้ ให้เราทุกสิ่งทุกอย่าง ให้เรามาตลอดชีวิตของเค้า บางทีสิ่งที่เขาทำอยู่นั้น.เค้าอาจไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณรำคาญ แต่เขาทำไปเพราะเขารักคุณจริงๆ เหมือนความรักของพ่อ และแม่ เหมือนความรักของญาติผู้ใหญ่ของคุณ เหมือนความรักของใครอีกหลายคนที่ให้คุณด้วยความจริงใจ คุณเคยคิดว่าสิ่งเหล่านี้สำคัญบ้างไหม คุณเคยคิดว่าคุณดูแลพวกเขาดีพอหรือยัง และเมื่อไหร่คุณถึงจะดูแลพวกเขาได้ดีพอ เมื่อไหร่ ?.. คุณให้ความสำคัญกับคน - ถูกคน - ถูกเวลา หรือป่าว ? คุณให้ความสำคัญกับคนที่ให้วัตถุแก่คุณ.. มากกว่าคนที่ให้ความรัก และความรู้สึกที่ดีกับคุณ ให้ความเป็นคนกับคุณ และ ให้ความเป็นตัวตนที่แท้จริงของคุณ มั่งหรือป่าว สิ่งที่สำคัญมักมองไม่เห็นได้ด้วยตา... แต่มันต้องมองด้วยหัวใจ.... แต่เรามักไม่มีเวลาพอที่จะใช้หัวใจมอง เรามองอะไรแค่ฉาบฉวยแล้วก็ตัดสิน เรามองดูความรวยความจนของคน เพียงแค่ที่สิ่งของที่เขาใช้ เรามองความดีของคน ตรงที่เขาแสดงให้เราเห็น เรามองอะไรหลายสิ่ง หลายอย่างด้วยตา แล้วเราก็ตัดสินคนเพียงแค่เวลา..ไม่เกิน 5 นาที เราต้องสูญเสียมิตรที่ดีไปเพียงเพราะเราอ้างว่า.."ไม่มีเวลา" เราไม่มีเวลา...ก็ต่อเมื่อเราไม่สนใจ เราไม่ให้ความสำคัญต่อสิ่งๆ นั้น ต่อคนๆนั้น..ต่างหาก แต่ถ้าลองมองย้อนดู...ทำไม ? เราถึงมีเวลาทำอะไรมากมายหลาย อย่างในแต่ละวัน เพราะเราให้ความสนใจ ให้ความสำคัญกับมันต่างหาก ทำไมคุณไม่ลองให้ความสำคัญกับสิ่งที่คุณลืมไป กับคนที่หวังดีกับคุณแต่คุณไม่เคยมองเห็นมัน อย่าปล่อยให้มิตรภาพ และความทรงจำดีๆ..ต้องมีรอยร้าวเลยครับ เพราะเมื่อวันหนึ่งที่ เค้าจากเราไป เราจะได้จากกันด้วยความรู้สึกที่ดีต่อกัน เราจะได้ไม่รู้สึกผิดเพราะว่า... เรายังทำดีกับเค้าไม่เพียงพอ -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- -:- พ่อแม่ก็แก่เฒ่า -:- พ่อแม่ก็แก่เฒ่า..............จําจากเจ้าไม่อยู่นาน จะพบจะพ้องพาน..........เพียงเสี้ยววารของคืนวัน ใจจริงไม่อยากจาก.........เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน แค่ชีพมิทนทาน..............ย่อมร้าวรานสลายไป ขอเถิดถ้าสงสาร.............อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ คนแก่ชะแรวัย.................คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน ไม่รักก็ไม่ว่า...................เพียงเมตาช่วยอาทร ให้กินและให้นอน..........คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง..........ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย ร้องไห้ยามป่วยไข้...........ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่...........แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน หวังเพียงจะได้ยล............เติบโตจนสง่างาม ขอโทษถ้าทําผิด.............ขอให้คิดทุกทุกยาม ใจแท้มีแต่ความ..............หวังติดตามช่วยอวยชัย ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง.................มีหรือหวังอยู่นานได้ วันหนึ่งคงล้มไป.............ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง -:- -:- -:- -:- -:- -:-*** -:- -:- -:- -:- -:-